Περιλαμβάνει δραματοποιημένες αφηγήσεις από το σχολικό βιβλίο της γλώσσας και πολύ προσεκτικά επιλεγμένα τραγούδια που τραγουδιούνται από τους μαθητές μας σε χορωδία.
Η γιορτή πραγματοποιείται σε συνεργασία με τα τρία τμήματα της πέμπτης τάξης του σχολείου μας (Ε1, Ε2, Ε3)
Μια διασκευή από το βιβλίο του Ντελόπουλου, «Ο Άκης και οι άλλοι»
του 1997
6. Τότε
ο μπαμπάς έβγαλε μια φωνή κουρασμένη, βραχνιασμένη, θυμωμένη, αγριεμένη και
φοβισμένη, που, όταν την ακούσαμε, γίναμε κι εμείς θυμωμένοι, αγριεμένοι και
φοβισμένοι:
(Ακούγεται μια βόμβα)
1. Ιταλικό τελεσίγραφο στις
28ης Οκτωβρίου 1940, απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων
από το ελληνικό έδαφος και τον έλεγχο πλήθους στρατηγικών σημείων της χώρας.
8. Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε
εμείς πιο πίσω, στα χωριά. Κι απάνω που συνήθιζε το αυτί μας πάλι στα γλυκά
τριξίματα της γης και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου ή τον αχό της
μακρινής καμπάνας,
13. Και τις λίγες φορές όπου
κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και
αμίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί, μια-μια μοιραζόμασταν τη σταφίδα.
17. Τον Απρίλιο του 1941, ο
Χίτλερ αποφάσισε να συνδράμει το σύμμαχό του Μουσολίνι και οι Γερμανοί
εισέβαλαν στη χώρα μας στις 6 Απριλίου 1941.
Η γιορτή πραγματοποιείται σε συνεργασία με τα τρία τμήματα της πέμπτης τάξης του σχολείου μας (Ε1, Ε2, Ε3)
Η κήρυξη του πολέμου
Μια διασκευή από το βιβλίο του Ντελόπουλου, «Ο Άκης και οι άλλοι»
του 1997
1. Ήμασταν
σπίτι. Μιλούσαμε και γελούσαμε. Κανείς δεν πρόσεξε πως ο μπαμπάς είχε γυρίσει
ξαφνικά πίσω και μας κοιτούσε. Χωρίς να γελάει.
2. Ήταν
ιδρωμένος, γιατί είχε τρέξει κι είχε ανεβεί τη σκάλα γρήγορα. Δεν μπορούσε να
καταπιεί και τα μάτια του ήταν έξω, σαν να είχε μαλώσει με κάποιον.
3. Η
μαμά τον είδε πρώτη και σταμάτησε να γελάει και του είπε πως ήρθε πάνω στην ώρα
γιατί ο Άκης, το μικρότερο παιδί της οικογένειας δεν πίνει το γάλα του και
πρέπει να φύγει για το σχολείο και να του πει κάτι για να το πιεί.
4. Αλλά
ο μπαμπάς δεν είπε τίποτα. Τότε τον ρώτησε γιατί γύρισε πίσω και μήπως ήταν
αργία και δεν το ήξερε. Αλλά ο μπαμπάς πάλι δεν είπε τίποτα. Μετά μίλησε
ξαφνικά και είπε:
Μπαμπάς:
Λοιπόν σταματήστε να μιλάτε και ακούστε με προσοχή. Κανείς να μη βγει από το
σπίτι. Τα παιδιά να μην πάνε σχολείο. Κλείστε τις πόρτες και τα παράθυρα.
Μαμά: Άκη…
έλα παιδί μου να πιεις το γάλα σου!
Μπαμπάς: Γυναίκα,
σταμάτα να κυνηγάς το παιδί με το γάλα. Εδώ χαλάει ο κόσμος και εσείς παίζετε.
5. Μόλις
είπε έτσι, αφήσαμε τα παιχνίδια και τα γέλια και μαζευτήκαμε γύρω του και τον
κοιτούσαμε, γιατί ποτέ άλλοτε δεν ήταν έτσι, και περιμέναμε να μας πει γιατί
χαλάει ο κόσμος.
6. Τότε
ο μπαμπάς έβγαλε μια φωνή κουρασμένη, βραχνιασμένη, θυμωμένη, αγριεμένη και
φοβισμένη, που, όταν την ακούσαμε, γίναμε κι εμείς θυμωμένοι, αγριεμένοι και
φοβισμένοι:
Μπαμπάς:
Η Ιταλία μάς κήρυξε τον πόλεμο!
Όλοι
μαζί: Τι;
Μπαμπάς:
Η Ιταλία μάς κήρυξε τον πόλεμο!
Μαμά:
Θεέ μου!...
Δωροθέα
: Παναΐτσα μου… Τι θα κάνω τώρα;
Θεία
Γαζία: Εμπρός, η μάχη ήρχισε, το βήμα μας ταχύ. Μυρίζει η πυρίτις, η σφαίρ'
αντιλαλεί, κι η βροντερή φωνή της εις μάχην μας καλεί
7. Ο
Άκης, έτρεξε και πήρε από τα χέρια της μαμάς τη φλιτζάνα με το γάλα και το ήπιε
όλο. Τότε ο μπαμπάς πήγε κοντά του, τον ακούμπησε στον ώμο και του είπε:
Μπαμπάς:
Άκη, από σήμερα θα γίνεις άντρας.
(Ακούγεται μια βόμβα)
Μαμά:
Τι ήταν αυτό;
Δωροθέα:
Μπόμπες! Βομβαρδισμός! Βομβαρδισμός…
(Ακούγονται σειρήνες)
Δωροθέα:
Τώρα άρχισαν και οι σειρήνες
Μαμά:
Θεέ μου!
Παιδί
1: Τι θα κάνουμε τώρα; Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Τι είναι οι Μπόμπες; Τι
είναι οι σειρήνες; Γιατί γίνεται όλη αυτή η φασαρία.
Παιδί
2: Φοβάμαι! Μπαμπά…. Μαμά… τι συμβαίνει; Τι είναι αυτά τα ακαταλαβίστικα
που λέει η θεία Γαζία για μάχες, βήματα, σφαίρες και πιτυρίδα;!
Μπαμπάς:
Γρήγορα! Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Πάμε στο υπόγειο να προστατευτούμε.
8. Ο
Άκης τότε φοβήθηκε πάρα πολύ, γιατί δεν ήθελε να γίνει σήμερα άντρας. Ούτε ήθελε
να πάει και να κρυφτεί σε ένα σκοτεινό, και βρόμικο υπόγειο που μύριζε μούχλα.
9. Ήθελε
να παραμείνει παιδάκι και να πάει να παίξει με τους φίλους και τις φίλες του: Το
Γιώργο, το Σήφη, τον Κωνσταντίνο, το Νίκο, το Μιχάλη, το Θεοδόση αλλά και τη
Ρέα, την Ειρήνη, τη Δανάη, τη Μαρία, την Ίρις, την Κατερίνα, τη Γεωργία, την
Πελαγία, τη Μιχαέλα και την Κωνσταντίνα.
10. Όμως ο
πόλεμος όλα τα άλλαξε. Τίποτα δε θα ήταν πια όπως πρώτα και αυτό το κατάλαβαν
όλοι αμέσως. Αλλά και τίποτα από αυτά που ακολούθησαν τις μέρες του πολέμου δεν
μπορούσαν να τα φανταστούν ούτε και να τα προβλέψουν.
11. Οι ζωές
όλων άλλαξαν. Οι ίδιοι άλλαξαν. Οι προτεραιότητες τους άλλαξαν. Ο φόβος μπήκε
ανάμεσά τους και ο πρώτος στόχος στην καθημερινότητά τους, γίνεται ένας. Ένας
στόχος απλός και ξεκάθαρος: Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ !
1940 (Πόσα χρόνια δίσεχτα )
Στίχοι: Κ.Χ Μύρης Μουσική: Γιάννης
Μαρκόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Πόσα χρόνια δίσεκτα μέσα σε
μιαν ώρα/ βάσταξες αδάκρυτη, μάνα Παναγιά.
Πόσα βόλια σπείρανε, γιε
μου, σε μιαν ώρα/ και σε μαρμαρώσανε στην ξερολιθιά.
Μέσα στα ερείπια στέκει σαν
αηδόνα/ το καταμεσήμερο και θρηνολογεί.
Κάλεσε το Χάροντα σε κρυφών
αγώνα/ πες και στη Χαρόντισσα να σε λυπηθεί.
Κάποια ξημερώματα σε μακρύ
τραπέζι/ θά ‘ρθουν να καθίσουνε μάνες και παιδιά.
Μέρα αναστάσιμη κι ο λαός
θα παίζει/ τα πολλά τραγούδια του για τη λευτεριά.
Η πορεία προς το μέτωπο
1. Ιταλικό τελεσίγραφο στις
28ης Οκτωβρίου 1940, απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων
από το ελληνικό έδαφος και τον έλεγχο πλήθους στρατηγικών σημείων της χώρας.
2. H απόρριψή του από την
ελληνική κυβέρνηση οδήγησε στην αυτόματη κήρυξη από τους Ιταλούς του πολέμου
στην Ελλάδα.
3. Ο ενθουσιασμός του
ελληνικού στρατού και η λαϊκή υποστήριξη του πολεμικού αγώνα συνέβαλαν στην
αποτελεσματική απόκρουση των ιταλικών στρατευμάτων αλλά και στη θεαματική
αντεπίθεση των Ελλήνων μέσα στο αλβανικό έδαφος.
Στης Αλβανίας τα βουνά - Αλέκος Κανδυλιώτης (1940)
Στίχοι: Γιώργος Φωτίδας Μουσική:
Απόστολος Χατζηχρήστος, Σμυρνιωτάκι
Στης Αλβανίας τα
βουνά/ μερόνυχτα γυρνάω
για τη γλυκιά πατρίδα μας/ μανούλα πολεμάω (x2)
Έχω μαζί μου το Θεό/ μάνα και δε φοβάμαι
κι ένα γλυκό ξημέρωμα/ κοντά σου πάλι θα 'μαι (x2)
Θα 'ρθω μανούλα νικητής/ ξανά θα μ' αγκαλιάσεις
το μοναχό παιδάκι σου/ μάνα δε θα το χάσεις (x2)
για τη γλυκιά πατρίδα μας/ μανούλα πολεμάω (x2)
Έχω μαζί μου το Θεό/ μάνα και δε φοβάμαι
κι ένα γλυκό ξημέρωμα/ κοντά σου πάλι θα 'μαι (x2)
Θα 'ρθω μανούλα νικητής/ ξανά θα μ' αγκαλιάσεις
το μοναχό παιδάκι σου/ μάνα δε θα το χάσεις (x2)
4. Ακολουθεί ένα μικρό
απόσπασμα του Οδυσσέα Ελύτη, από την ποιητική «Άξιον εστί» του 1959 με τίτλο «Η
πορεία προς το μέτωπο»:
5. Ξημερώνοντας του
Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά,
για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες.
6. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε
τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα ως Τεπελένι.
7. Λόγω που εκείνοι
πολεμούσανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σχεδόν οι μισοί και
δεν αντέχανε άλλο.
9. να που ήταν ανάγκη, λέει,
να γυρίσουμε στο μόνο αχολόι που ξέραμε: στο αργό και στο βαρύ των κανονιών,
στο ξερό και στο γρήγορο των πολυβόλων.
10. Νύχτα πάνω στη νύχτα
βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ' τον άλλο, ίδια τυφλοί.
11. Με κόπο ξεκολλώντας το
ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο.
12. Επειδή το πιο συχνά
ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας.
13. Και τις λίγες φορές όπου
κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και
αμίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί, μια-μια μοιραζόμασταν τη σταφίδα.
14. Ή φορές πάλι, αν ήταν
βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να
τρέξουν τα αίματα.
15. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα
ως τον λαιμό, κι ήταν αυτό πιο απ' την κούραση ανυπόφερτο.
16. Τέλος, κάποτε ακουγότανε
στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε
μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τα
αεροπλάνα.
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης, Μουσική: Μίκης
Θεοδωράκης, Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης
Κότσιρας
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ/
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη/ λησμονάτε
τη χώρα μου!
Αετόμορφα τα έχει τα ψηλά
βουνά/ στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά/ στου
γλαυκού το γειτόνεμα!
Τα πικρά μου χέρια με τον
κεραυνό/ τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους
καλώ/ με φοβέρες και μ' αίματα!
17. Τον Απρίλιο του 1941, ο
Χίτλερ αποφάσισε να συνδράμει το σύμμαχό του Μουσολίνι και οι Γερμανοί
εισέβαλαν στη χώρα μας στις 6 Απριλίου 1941.
18. Στις 23 Aπριλίου 1941, ο
βασιλιάς και η κυβέρνηση αναχώρησαν από την Αθήνα για την Κρήτη, ενώ οι
Γερμανοί προέλαυναν προς την πρωτεύουσα.
19. Ακολουθούν χάος και
παράλυση ενώ οι συνεχείς βομβαρδισμοί δρόμων και λιμανιών από εχθρικά αεροπλάνα
ολοκλήρωσαν την εικόνα της αποδιοργάνωσης και του φόβου.
Η κατοχή
- Στις 27 Απριλίου οι Γερμανοί εισήλθαν σε μια σχεδόν άδεια Αθήνα, αφού οι κάτοικοι έμειναν πεισματικά κλεισμένοι στα σπίτια τους.
- Η ύψωση της ναζιστικής σβάστικας στην Ακρόπολη σηματοδότησε την αρχή της γερμανικής κατοχής. Η κατάσταση που ακολουθεί για τους έλληνες είναι απελπιστική.
- Η καταλήστευση των αγαθών, πόρων και αποθεμάτων της χώρας, καταδίκασε την οικονομία της Ελλάδας σε απόλυτο μαρασμό.
- Η καταστροφή κάθε υποδομής (συγκοινωνίες, κτίσματα), η απάλειψη κάθε ελευθερίας, η τρομοκρατία, οι φυλακίσεις, οι εκτελέσεις και οι εκτοπίσεις, αποτέλεσαν τη νέα ναζιστική τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα.
Ένα το χελιδόνι
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης, Μουσική: Μίκης
Θεοδωράκης, Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης & Χορωδία
Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή/ για να γυρίσει ο
ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς/ Θέλει κι
οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.
Θε μου Πρωτομάστορα μ' έχτισες μέσα στα βουνά
Θε μου Πρωτομάστορα μ' έκλεισες μες στη θάλασσα!
Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού/ Το 'χουνε
θάψει σ' ένα μνήμα του πέλαγου
σ' ένα βαθύ πηγάδι το 'χουνε κλειστό/ μύρισε το
σκοτάδι κι όλη η άβυσσος
Θε μου Πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ
Θε μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση
- Τα θύματα του ελληνικού λαού αυτή την περίοδο, τόσο από την πείνα και τις ποικίλες κακουχίες, όσο και από την αντίσταση, ήταν αναλογικά προς τον πληθυσμό της χώρας, περισσότερα από κάθε άλλο λαό της κατεχόμενης Ευρώπης.
6. Τη
διάρκεια της γερμανικής κατοχής, η εξεύρεση τροφής, ειδικά στις πόλεις ήταν δύσκολη
και η πείνα κόστισε τη ζωή πολλών χιλιάδων ατόμων.
7. Το
θέαμα εξαντλημένων ανθρώπων που σωριάζονταν στους δρόμους της Αθήνας, τα κάρα
με τους σωρούς των πτωμάτων και οι ομαδικοί τάφοι είναι από τις σκληρότερες
εικόνες αυτής της περιόδου
8. Το
«σκληρό χειμώνα» του 1941, υπολογίζεται ότι 100.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους
από το λοιμό και το ψύχος στην Αθήνα και στην υπόλοιπη Ελλάδα, ενώ σε ολόκληρη
την τετράχρονη Κατοχή πέθαναν περίπου 300.000 Έλληνες από πείνα, και επιδημίες.
1944 (Ήταν ο τόπος μου )
Στίχοι:
Κ.Χ Μύρης Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Άλλες
ερμηνείες: Χαράλαμπος Γαργανουράκης & Ρούλα Μανισάνου (Ντουέτο)
Ήταν ο τόπος μου/ βράχος
και χώματα/ ήλιος και μαύρο κρασί.
Όργωνα θέριζα/ και με τον
Όμηρο/ σε τραγουδούσα, λαέ μου.
Πάνω στα κύματα/ νύχτες
ολόκληρες/ σε ονειρεύτηκα.
Ήταν τα σπίτια μου/ άσπρα γαρίφαλα/
και τα κορίτσια σεμνά.
Είχαν αρμύρα στα χείλη/ στα
μάτια τους/ καίγανε την οικουμένη
και τα παιδιά μου/ με μια φυσαρμόνικα/
τα ξελογιάζανε.
Ήταν ο τόπος μου/ σαν το
χαμόγελο,/ όνειρο καθημερνό.
Κάποιος τον πούλησε,/
κάποιος τον ρήμαξε /σαν δανεισμένη πραμάτεια.
Τώρα τ' αγόρια μου παίζουν
το θάνατο στα χαρακώματα.
9.
Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα της Ζωρζ Σαρή, από το
βιβλίο της «Όταν ο ήλιος...,» του 1971:
10. Έτσι
μού έρχεται να κλαίω, να κλαίω συνέχεια. Όταν θα τελειώσει τούτος ο φριχτός
χειμώνας, θα γράψω μια τραγωδία που θα αρχίζει έτσι:
11.
«Πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή και
λέει στα παιδάκια νιξ φαΐ». Ύστερα θα παρουσιάζεται ο χορός. Παιδάκια
σκελετωμένα που θα τραγουδάνε μια λέξη, μόνο μια λέξη.
12. Θα την
τραγουδάνε σε μονότονο ρυθμό: «Πεινάω. Πεινάω». Τίποτε άλλο ως το τέλος, όσο θα
κρατάει η τραγωδία.
13. Ο Βίκτορας
Ουγκό για να γράψει τους Άθλιους μεταχειρίστηκε χιλιάδες λέξεις. Εγώ
θα μεταχειριστώ μόνο μία: το ρήμα πεινάω, που θα τα λέει όλα.
14. Τα παιδάκια
μου θα τραγουδάνε και κάθε πεινάω θα είναι και μια εικόνα. Ίσως να
χρειαστεί να γράψω πολλούς τόμους, γιατί θα έχει πολλά πεινάω.
15.
Δε χρειάζεται να τα γράψω με τη σειρά, δηλαδή
πρώτα τούτο το πεινάω κι ύστερα το άλλο το πεινάω.
16.
Αν θέλω, αρχίζω από το τέλος. Τώρα εγώ σε ποιο πεινάω
βρίσκομαι; Η κοιλιά μου είναι φουσκωμένη σαν μπαλόνι και πεινάω.
17.
Σήμερα λιποθύμησα. Πεινάω, ουφ, έμμονη ιδέα μού
έχει γίνει τούτο το ρήμα. Θα παίξω για να περάσει η ώρα. Θα βάλω τα ρήματα στη
γραμμή, να παραβγούνε στο τρέξιμο.
18. Το πεινάω
τερματίζει πρώτο, δεύτερο ακολουθεί το κρυώνω, τρίτο το φοβάμαι
και σε μεγάλη απόσταση πίσω τους το πονάω, το μισώ, το αγαπώ.
Το γελώ, ξεφτίδι, ούτε ξεκίνησε από την αφετηρία.
Σακατεμένη μου γενιά
Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης, Μουσική:
Δημ. Λάγιος. Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου, «Ο ΑΗ-ΛΑΟΣ», 1983.
Στα κάτασπρα τα μάρμαρα απ' τ' άδικο εστέγνωνα
τα ματωμένα ρούχα μου/ όπως τον Αγαμέμνονα.
τα ματωμένα ρούχα μου/ όπως τον Αγαμέμνονα.
Σακατεμένη μου γενιά/ η κοινωνία μας κρατά/ ενέχυρο αμανάτι
πότε η επανάσταση/ πότε του κόσμου η απονιά/ μας σβήσαν απ' το χάρτη.
πότε η επανάσταση/ πότε του κόσμου η απονιά/ μας σβήσαν απ' το χάρτη.
Στου κόσμου τα στρατόπεδα/ πήγα μαζί με το λαό
μου πήραν ό,τι αγάπησα/ όπως και στο Μενέλαο.
μου πήραν ό,τι αγάπησα/ όπως και στο Μενέλαο.
19. Το
φθινόπωρο του 1944 ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος πλησιάζει στο τέλος του,
φέρνοντας τη νίκη των Συμμάχων. Τα γερμανικά στρατεύματα αποχωρούν από την
Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου αφήνοντας πίσω τους μια χώρα διαλυμένη από όλες τις
απόψεις. Ο ελληνικός λαός μετρώντας τις πληγές του προσπαθεί με μεγάλες
δυσκολίες να σταθεί πάλι στα πόδια του.
1945 ( Σαν τέλειωσε ο πόλεμος )
Στίχοι: Κ.Χ Μύρης, Μουσική: Γιάννης
Μαρκόπουλος, Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Μαρκόπουλος
Σαν τέλειωσε ο πόλεμος/ γυρίζουν
οι φαντάροι
και στα χωριά της Φλώρινας/
πήγανε στο παζάρι.
Πουλούσαν χιτώνια,/ παράσημα
και χλαίνες
αγόραζαν αρώματα,/ πουκάμισα
και κτένες.
Ο νοσοκόμος της φρουράς,/ κοπέλι
από την Κρήτη
τα κυάλια πήρε του γιατρού,/
να δει τον Ψηλορείτη.
Ένας τυφλός ταξίαρχος/ απ'
την μεριά του Βόλου
αγόραζε ακορντεόν,/ να
παίζει στην Αιόλου.
Ο στρατηγός δεν πούλησε,/ πήρε
τον ιπποκόμο
και τράβηξε το σύντομο/ για
την Αθήνα δρόμο.
Σαν τέλειωσεν ο πόλεμος/ γυρίζουν
οι φαντάροι
μα κάποιος πούλησε κρυφά/ και τ' αργυρό φεγγάρι.
